Z pamiętnika wujaszka liestyle* #37

Ostatni gorący weekend. W domu nie wysiedzisz, na zewnątrz też skifa. Wybieram jednak opcję numer dwa i ruszam z buta. Odwiedzę tę albo inną, pogadam, może pożyczę jakąś książkę, a może tylko zaliczę pusty przelot po mieście. Niech się coś dzieje, los trzeba prowokować. Samo to się może mleko zepsuć. O całą resztę trzeba trochę powalczyć. 

Mijam znajome kamienice, budę z kebabem, drogerię, spożywczak i dziada na rogu.  Domofon nie działa, na szczęście drzwi są otwarte, na nieszczęście klamka ujebana. Dzwonić czy odpuścić? To znak od losu czy zbieg okoliczności? Szarpię mocniej. Puściły. Wbiegam sobie na trzecie, zero zadyszki (bo to dopiero pierwsze), na drugim trochę zwalniam, ale finiszuję pełnym sprintem cisnąc co 3 schodki w swoim prywatnym wyścigu. Co skok krzyczę sobie w głowie: PISIUNIE, TAK! (znowu skok) NA KOLANKA, TAK! (skok) Kończę telemarkiem na wycieraczce - tylko po co? Dzwonię, nie pukam do drzwi, pukam za drzwiami. Teoria godna Nobla w kategorii player-żenator. 

 Znajome kroki i dziwny szum, sparowany z piskliwym krzykiem skrzypiących zawiasów, starych masywnych drzwi, tworzą mała symfonię impresji dla zmysłów. Piękne intro. Byle do przodu.

 Pytające spojrzenie uświadamia mi konieczność uzasadnienia swojej obecności w jej mieszkaniu. Wjeżdżam na bezczela, chociaż umówiony nie byłem.  Na szczęście jest sama i nie wygląda na rozczarowaną. Na środku pokoju pracuje sobie wiatraczek rozganiający stopnie Celsjusza po kątach. Nie przypominam sobie żebyśmy się nawet przywitali. Wszystko odbywa się dość mechanicznie, na zasadzie mikro gestów, delikatnych ruchów i ukradkowych spojrzeń. Lecimy jak ze scenariusza, chociaż nikt tego nie pisał. Już nawet 30 w cieniu mnie nie przeraża. Jestem w żywiole i robię robotę. Moje oczy chłoną, każda sekunda trwa z 5 razy dłużej niż zwykle. Wszystko zwalnia...PYK! Aparat wesoło przewija kliszę, bo wybiła właśnie trzydziesta szósta klatka. Po głowie wędruje mi tylko jedna myśl: czy wyłączyłem żelazko???